Μεγάλωσα, τελείωσα το σχολείο, το πανεπιστήμιο κατάφερα να κάνω όλα όσα έβαλα στόχο. Στόχος τι υπέροχη λέξη! Στόχος… τι υπέροχη αίσθηση μόλις τον πετυχαίνεις!
Τα 2 κιλά που πήρα δε με πείραζαν. Εκείνη η σοκοφρέτα λικνίζεται τόσο γλυκά μπροστά μου. Δε με πείραξαν ούτε τα 4 που έγιναν 8. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με αυτό, δεν μου έδινα χρόνο, δεν με σκεφτόμουν. Τα κιλά πήραν τον ανήφορο και εγώ λαχάνιαζα αλλά δεν έκανα μια στάση μπροστά στον καθρέφτη. Πού χρόνος να φτιαχτείς με τόσες υποχρεώσεις!!!
Ήρθε η ώρα λοιπόν που εκείνος, εκείνη, εσύ και εγώ χρειάζεται να κάνουμε μια στάση μπροστά στον καθρέφτη να μας πούμε καλημέρα! Μια υπέροχη γλυκιά καλημέρα! Ανασκουμπώνομαι λοιπόν! Βάζω στόχο! Θέλω να κάνω γυμναστική! Έχω παχύνει αλλά θέλω να το αλλάξω!
Φοράω τα ρούχα της γυμναστικής για να πάω στο γυμναστήριο. Φτάνω στην πόρτα να ανοίξω ακουμπάω το χέρι στο πόμολο… παγώνω… κρύος ιδρώτας… ένας κόμπος στο στομάχι αλλάζω χρώματα κόκκινα κίτρινα πράσινα έγινα ουράνιο τόξο σε μια θλιβερή βροχή συναισθημάτων. Κόκκαλο ακούνητη αμίλητη στην ίδια θέση, στρατιωτάκι… ναι αλλά δεν είμαι στο παιδικό μας παιχνίδι! Πέρασε ώρα, δε κατάλαβα πως, επιστροφή, αλλαγή ρούχων… άστο για αύριο! Ντρέπομαι να γυμναστώ, που θα πάω να πω ότι γυμνάζομαι έτσι όπως έχω γίνει… απορίες πολλές! Οι δικαιολογίες λοιπόν είναι πολλές για να μην το κάνω, για να κρυφτώ πίσω τους, χρόνος, δουλειά, κούραση, κιλά, μπλα μπλα μπλα… Η δικαιολογία για να το κάνω… ΜΙΑ…ΕΓΩ! ΓΙΑ ΜΕΝΑ!!!
Θέλει διάθεση, όρεξη, αυτοπεποίθηση, αντοχή, υπομονή, επιμονή που να τα βρω; Και όμως μπορώ, μπορείς, μπορεί, να τα αποκτήσω μαζί με την μεγάλη έξοδο, την μεγάλη απόφαση για γυμναστική. Ναι είναι δύσκολο!
Κάπως έτσι γνώρισα την μικρή Χιέλγκα! Πολύ καλό κορίτσι ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα! Με ρώτησε αν θέλω να κάνουμε βόλτα μαζί… πήγα! Ένα τετράγωνο την μια μέρα, δυο τετράγωνα την δεύτερη και όλο και παραπάνω. Μετά από μέρες το περπάτημα φάνταζε παιχνιδάκι! Με ρώτησε αν θέλω να κάνω γυμναστική της είπα ναι και ναι… όλη την εβδομάδα κρύφτηκα πίσω από την πόρτα με άπειρες δικαιολογίες! Ναι Χιέλγκα μου άστο για αύριο! Ξημέρωσε ένα αύριο που χτύπησε το κουδούνι, ήταν η μικρή Χιέλγκα! Καλημέρα μπιζελάκι μου βάλε φόρμα μου είπε! Έξυπνη εγώ απάντησα έλα Χιέλγκα μου βάζω καφέ… και απαντάει αυστηρά, ορθά, κοφτά, «Μετά την γυμναστική». Δειλά δειλά βάζω φόρμα με βήματα βαριά, αναβλητικά που μετά βίας άφηναν το πάτωμα για μια αιώρηση πάνω από αυτό και να πέσουν βαρίδια λίγο πιο μπροστά. Έφτασα στην πόρτα, ΞΑΝΑ, ξανά εκείνη η θλιβερή βροχή συναισθημάτων, ήθελα νύχια γάτας να τα σφηνώσω στο πάτωμα, να γαντζωθώ στους τοίχους, να μείνω εκεί. Ξάφνου μια αστραπή, αστεράκια παντού και πόνος στο αυτί. Η Χιέλγκα όση ώρα εγώ είχα παγώσει με είχε χαστουκίσει, με είχε πιάσει από το αυτί και με έσερνε ήδη στο δρόμο. Πριν προλάβω να σκεφτώ κάναμε εύκολες ασκήσεις μαζί. Όχι σε γυμναστήριο, σε ένα πάρκο. Και όποτε κάποιος μας κοιτούσε περίεργα η γέλαγε μαζί μας, μου φώναζε δυνατά «ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΙΖΕΛΑΚΙ ΜΟΥ». Η προσπάθεια και η θέληση δεν είναι για να ντρέπεσαι, ούτε είναι για να ντρέπομαι εγώ που την κάνω, είναι για να ντρέπονται αυτοί που την χλευάζουν.
Η μικρή Χιέλγκα ωστόσο δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον σύμμαχο μου σε αυτή την προσπάθεια. Εγώ την λέω φίλη μου, εσύ όπως θες. Ο σύμμαχος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε φίλος, γνωστός, άγνωστος, ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Χαστούκι και πόνος είναι η κραυγή και η θέληση μας για να αλλάξουμε εμάς.
Αποδέχομαι το σώμα μου αποφασίζω ότι θέλω να το αλλάξω, διαλέγω σύμμαχο που μπορεί να με παρακινήσει και η ντροπή θα φύγει μαζί με τα λιπάκια μου και το χοντρό μπιζέλι θα χορεύει τσιφτετέλι σαν καλλίγραμμο πλέον μπιζελάκι.
